“Terife” fiilinin mastarı olan teref, rahat, refah ve bolluk içinde yaşamak demektir. Nimet ve bolluğun bir insanı azdırmasına itrâf; nimetin ve zenginliğin şımartıp azdırdığı, şehvetlerine dalmış, zorba, istediğini yapan, büyük günah işlemekte ısrar eden, âhireti yalanlayan, sapık, yalancı, fâsık ve kâfir kimselere “mütref” denir. Çoğulu “mütrefîn” dir. Bu kelime ve türevleri Kur’ân’da 8 âyette geçmiş ve nimet ile şımarmak, azmak ve taşkınlık yapmak anlamında kullanılmıştır (Enbiyâ, 21/12-14). “…Zâlimler, kendilerine verilen nimet, bolluk ve refahın peşine düşüp şımardılar ve mücrim oldular.” (Hûd, 11/116) âyeti, “teref” kavramının zulüm ve günah bir davranış olduğunu ifade etmektedir.Nimetleriyle azanlar (mütrefîn), Kur’ân’da, “ashab-ı şimâl” olarak nitelenen cehennemlik insanlardır. Bunlar; büyük günah işlemekte ısrar eden, öldükten sonra dirilmeyi inkâr eden, sapık, yalanlayıcı, fâsık, zâlim, azgın, âsî ve kâfir kimselerdir (Vâkıa, 54/45-51; İsrâ, 17/16; Mü’minûn, 23/63; Sebe’, 34/34; Zuhrûf, 43/23).

Teref kavramının; batar, ferah, merah ve eşir kelimeleri ile eş anlam ilişkisi vardır.

Diyanet dini kavramlar sözlüğü